Αγαπητές/οί Συνάδελφοι, Φίλες & Φίλοι, Σας καλωσορίζω στο 4o Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Ελλάδας: Δύο Αιώνες Ελληνική Οικονομία. Μεταξύ Ανάπτυξης, Υπανάπτυξης, και Αποανάπτυξης. Καταρχήν, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε όλους/όλες όσοι συνέβαλαν και συμβάλλουν τεχνικά στην υλοποίηση του παρόντος Συνεδρίου: Τον συνάδελφο του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης κ. Σπύρο Πολυμέρη, την κα Βαλεντίνη Γρηγοριάδου του Τμήματος Μηχανοργάνωσης του Παντείου Πανεπιστημίου, και την αποτελούμενη από φοιτητές/φοιτήτριες-Μέλη της Ομάδας Μελέτης Σραφφαϊανών Οικονομικών Οργανωτική Επιτροπή. Χωρίς τη συνεχή εργασία τους, η υλοποίηση του Συνεδρίου θα ήταν αδύνατη. Για το ενδιαφέρον που εκδήλωσαν, ευχαριστούμε τις/τους 600 εγγεγραμμένους για την παρακολούθηση του Συνεδρίου. Τέλος, αλλά με την ίδια ένταση, ευχαριστούμε τα Μέλη της Επιστημονικής Επιτροπής του Συνεδρίου, για τις πολύτιμες συμβολές τους. Το παρόν Συνέδριο, το «Διαρκές», θα λέγαμε, Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Ελλάδας, το οποίο διεξάγεται από το έτος 2015 (Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Κοζάνη), και κάθε δύο έτη, διέπεται από μία, βασική αντίφαση. Απλά διατυπωμένο: Όσο περισσότερο αναγκαίο είναι αυτό το Συνέδριο, τόσο τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά για την πατρίδα μας. Το έτος 1953, σε μάλλον ανύποπτη, για την Αγορά, στιγμή, ο Ποιητής Μιχάλης Κατσαρός, χαράζει την οδηγία του: «Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία». Με το ίδιο, ανύποπτο πρόσημο, τον Απρίλιο του 1978, ο Δημήτρης Δημητριάδης δημοσιεύει τη σύνθεσή του «Πεθαίνω σα Χώρα». Διαβάζουμε, αποσπασματικά: "Όλοι, άρρωστοι και γέροι (γιατί αυτές μόνο οι δυο κατηγορίες πια υπήρχαν), περίμεναν απ’ τον εχθρό όλα τα καλά – τόση ήταν η απογοήτευση και η θολούρα απ’ την απάτη, την μικρόνοια και την κρόνεια μανία που είχαν επικρατήσει μέχρι τότε συνδυασμένες με μια νοσηρή προσήλωση σε σταματημένους μηχανισμούς της Ιστορίας. […] Τα μεγαλύτερα πλιάτσικα γίνανε στα μουσεία και στα αρχεία του Κράτους. […] Ξανασχεδιάστηκε η ρυμοτομία των πόλεων, που γκρεμίστηκαν συθέμελα και ξαναχτίστηκαν απ’ την αρχή. Η εκμετάλλευση του υπεδάφους πέρασε σε άλλα χέρια. […] Το όνομα της χώρας άλλαξε. Το νέο δε θύμιζε σε τίποτε το παλιό. […] Τι θα είν’ αυτή όταν δεν θα’ χει μείνει τίποτ’ από μας;…Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου…Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της…Έχω μέσα μου τη μοίρα της…Πεθαίνω σα χώρα…". Αγαπητές/οι Συνάδελφοι, Φίλες & Φίλοι, η Επιστήμη, την οποία παραδίδουμε στη Νεολαία μας, ωθεί στη διάψευση των Ποιητών ή παραδίδει στην Κίρκη των δια-δικτυωμένων ειδώλων; Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι η Νεολαία μας να επανασυνδεθεί με την Αληθή Ιστορία αυτού εδώ του τόπου, να νοιώσει τα «λουλούδια φωτιάς που βγαίνουν στους τάφους, τα μηνύματα που στέλνουν οι νεκροί», και να τραγουδήσει τη δική της Ποίηση. Σας Ευχαριστώ. Θεόδωρος Μαριόλης Πάντειον Πανεπιστήμιο Παρασκευή 14 Μαΐου 2021